Natura jest maszyną, obwodem scalonym, infrastrukturą budowaną przez mikroorganizmy. Nieustannie na nas wpływa. Nie zważając na jej znaczącą rolę w naszym życiu, od początku naszego istnienia, możemy zniszczyć samych siebie i o wiele więcej. Niemożliwe jest nieoglądanie się za siebie. Refleksyjne myślenie o przyszłości może wydarzyć się tylko w odniesieniu do przeszłości.

W prezentowanej pracy podłoże w pewnym stopniu poddaje się liniom, by fragmentarycznie wyrwać się spod jego dominacji. W miejscach, gdzie sieć zostaje przerwana, pojawia się przestrzeń dla narracji o koegzystencji lub nawet symbiozie tych dwóch światów, co daje nadzieję na przetrwanie obydwu sferom.